Ακολουθεί επιστολή μιας εκπαιδευτικού ειδικής αγωγής Λ.Α..μας στέλνει το κείμενο και το δημοσιεύουμε:
Και αυτή η σχολική χρονιά τελειώνει...μένουν 3 μήνες μέχρι να έρθει η επόμενη...τα τελευταία χρόνια γυρίζω από περιοχή σε περιοχή με έτοιμες τις βαλίτσες από το καλοκαίρι, γιατί ποιος ξέρει πού θα σταθώ; στη στεριά ή στο νησί;
Κάθομαι και σκέφτομαι ότι δε διαφέρω και πολύ από ένα νομά...και περιμένω... περιμένω αν θα με προσλάβουν ως αναπληρώτρια για ακόμη μία φορά και πότε...περιμένω... περιμένω... ήδη φέτος τα παιδιά κάνανε μόνα τους αγιασμό κι εγώ καθόμουν σπίτι μου...χωρίς να κάνω τίποτα...χωρίς να προσφέρω τίποτα όχι ότι και κάποιος άλλος είχε πάει...
Πάω στο τέλος τελευταία και καταϊδρωμένη να προλάβω να δω σε ποιο νομό είμαι; σε ποια πόλη θα νοικιάσω σπίτι; σε ποιο σχολείο θα πάω; και όλα αυτά ταυτόχρονα...
Τώρα που τελειώνει το σχολείο...θα φορτώσω ένα τόνο βιβλία...υλικά...παιχνίδια...παζλ...διακοσμητικά...φακέλους...αντικείμενα (όλα με δικά μου έξοδα) θα τα πάω σπίτι σε κούτες...και ίσως τα χρησιμοποιήσω και του χρόνου...και αν είμαι σε νησί θα τρέχω με μεταφορικές εταιρείες και με πλοία για να τα φορτώσω...
Έτσι, εγώ με το φτωχό, ονειπαρμένο μυαλό μου κάθομαι και σκέφτομαι γιατί να μην μεριμνήσει το υπουργείο παιδείας να με διορίσει με τόσους μήνες προυπηρεσίας..γιατί να μην έχω το δικαίωμα να προγραμματίσω κι εγώ αυτά που θα κάνω την επόμενη χρονιά...γιατί να μην μπορω να φτιάξω την τάξη μου καλύτερη...γιατί να μην μπορώ να προσφέρω στους μαθητές μου τη σταθερότητα..γιατί να μην μπορώ να αναπτύξω μαζί τους σχέση εμπιστοσύνης...γιατί να τους λέω ότι θα φύγω του χρόνου μάλλον και αυτά μαζί με τους γονείς να μου λένε να μείνω και να μην φυγώ...γιατί να είμαι υποχρεωμένη να σκοτώνω όνειρα, προσδοκίες, δικά μου και δικά τους...γιατί κάθε Ιούνιο να πρέπει να υπόκειμαι σε βασανιστήρια συναισθημάτων..γιατί να μην μπορώ να δώσω αυτά που θέλω τώρα που είμαι νέα...πότε θα γίνω παραγωγική αλλά πραγματικά παραγωγική...
γιατί δεν καταλαβαίνει κανείς ότι μέσα σε 9 μήνες δε μπορώ να δώσω ούτε το μισό των ικανοτήτων μου...γιατί δεν έχει μεριμνήσει κανείς για εμάς τους εκπαιδευτικούς ειδικής αγωγής και τα παιδιά μας;;
Ονειροπαρμένο και αφελές το κείμενό μου αλλά αυτό θέλω να εκφράσω...ότι πρώτα δεν είναι ο μαθητής...και ειδικότερα ο μαθητής ο δικός μου...ο δικός μου τριγωνοψαρούλης δεν υπάρχει ούτε καν στο βυθό...
χωρίς σχόλια..
Λ.Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου